سمان
سمان ها از مهمترین مواد لازم در دندانپزشکی کلینیکی هستند.
در حقیقت تفاوت و انواع آن به قدری است که دندانپزشکان باید با استفاده از دانش کافی خود ،
نوع مورد نظر خود را برای درمان ویژه‌ای که دارند انتخاب نموده و به کار گیرند
و از آن برای چسباندن روکش و بریج بر روی دندان‌های طبیعی استفاده می شود.
انتخاب نوع :
اغلب دندانپزشکان از سمان‌هایی که در درمان پروتز ثابت روی دندانها ” به عنوان سمان موقت ” استفاده میشود
را به عنوان سمان اصلی (حتی برای بلندمدت) هنگام سمان کردن پروتزهای نهایی در درمانهای ایمپلنت استفاده میکنند .
دلیل آن هم به خاصیت این ماده بستگی دارد که اجازه‌ی خارج کردن راحت پروتز را در هنگام لزوم به دندانپزشک می دهد.
از این ماده نمیتوان به عنوان سمان نهایی در درمان روی دندانها استفاده
کرد زیرا احتمال شکستن و در نتیجه ایجاد پوسیدگی در دندان‌های طبیعی وجود
دارد ، در صورتی که در ایمپلنت‌ها خطر پوسیدگی وجود ندارد.
به همین علت می توان حتی به عنوان سمان اصلی در مدت زمان کم و همچنین
بلند مدت جهت پروتز ایمپلنت از آنها استفاده کرد تا در صورت ایجاد مشکل
راحت تر بتوان پروتز را خارج کرد.
یکی از این نوع سمانها، سمانهای موقت با پایه‌ی زینک اکساید اوژنول است.
در صورتی که در ساختار آن EBA) Ethoxy Benzoic Acid) وجود داشته باشد ، استحکام سمان افزایش می یابد.
ویژگی ها :
به دلیل اینکه احتمال چسبندگی سمان به عاج وجود دارد و هم به جهت وجود اندرکات‌ها و نامنظمی‌های سطح دندان موقع تراش دادن
و یا به علت موجود بودن پوسیدگی‌ها و پرکردگی های قبلی، سمان ، گیر کردن بیشتری را نسبت به وقتی که
همان سمان برای چسباندن روکش و یا بریج بر روی اباتمنت تاتیانیومی (که اندرکات و یا پوسیدگی ندارد) به کار رود، خواهد داشت.
به همین علت انتخاب مناسب هنگام به کارگیری در موقع کار با ایمپلنت کمی با دندان طبیعی متفاوت است.
این تفاوت میتواند متاثر از اندازه و شکل (ارتفاع، قطر، زاویه تقارب و …) اباتمنت باشد .
در صورت مشاهدۀ خارج شدن پروتز ناشی از گیر کم ، از سمانی قویتر استفاده کرد.
باید توجه داشت که هرچه سمان قویتری مورد استفاده قرار گیرد، احتمال خراشیده شدن اجزاء،
موقع برداشتن اضافه ها و در نتیجه فراهم ساختن محیطی جهت گیر کردن پلاک‌ها و ایجاد پوسیدگی و خرابی افزایش یابد.